انتخابات مرحله دوم انتخابات مجلس دهم، در روز جمعه دهم اردیبهشت ماه در حالی در 21استان و در 55حوزه انتخابیه برگزار شد که 136 نامزد انتخاباتی برای کسب 68کرسی مجلس به رقابت پرداخته بودند. هرچند در مورد گرایش سیاسی راهیافتگان به مرحله دوم انتخابات بین جریان‌های سیاسی و رسانه‌های وابسته به آنها اختلاف وجود دارد و جریان‌های سیاسی سعی دارند تا افراد بینابین و مستقلی که از امکان رای‌آوری بالا برخوردارند را به نحویی در فهرست مورد حمایت خود قرار دهند، اما در مجموع در مورد گرایش‌های سیاسی افراد می‌توان گفت که 57 نامزد اصولگرا، 41 نامزد اصلاح‌طلب، 4 نامزد اعتدال‌گرا و 34 نامزد مستقل به دور دوم انتخابات راه یافته‌ بودند.

حضور بیش از پنج میلیون نفر که میزان مشارکتی بالای 30 درصد در دور دوم را نشان می‌دهد، حکایت از آن دارد که این دور از انتخابات نیز علی‌رغم آنکه بطور طبیعی میل افراد برای حضور کاهش می‌یابد، در طراز قابل قبولی برگزار گردیده است.

نتایج اعلامی حکایت از آن دارد که کفه منتخبین دور دوم به سمت لیست امید سنگینی می‌کند. البته نکات ظریفی در این میان نهفته است و آن اینکه به عنوان نمونه در میان منتخبان اصلاح طلب، 10 نفر در مرحله اول در فهرست امید نبوده و بصورت مستقل حضور داشتند که در مرحله دوم در لیست امید قرار گرفته‌اند. این در حالی است که این همگرایی برای فهرست ائتلاف اصولگرایان تنها برای 2 نفر انجام گرفته است. این ماجرا حکایت از آن دارد که اصلاح طلبان برای موفقیت در دور دوم تلاش‌های بیشتری کرده و از حداکثری لابی‌گری و رایزنی بهره برده‌اند. حاصل این تلاش را می‌توان در موفقیت نسبی آنان مشاهده نمود که در قالب اختصاص نیمی از آراء مرحله دوم به منتسبین این لیست عینیت یافته است.

اما نکته اصلی قابل ملاحظه آن است که لیست امید علی رغم موفقیت نسبی در این دوره نتوانسته تعداد نامزدهای خود را در مجلس تا آن حد بالا ببرد که حائز اکثریت مجلس گردد. بر اساس برآوردهای موجود از 290 نماینده مجلس، بیش از نیمی از آنها (حداقل 155) نفر اصولگرا و یا مستقلین متمایل به اصولگرایی می‌باشند و کمتر از نیم باقی‌مانده (حداکثر 134 نفر) نیز اصلاح طلب، اعتدالگرا و مستقلین حامی اصلاحات هستند. برخی از کسانی نیز که با حمایت اصلاح طلبان در مرحله دوم وارد مجلس دهم شده اند، اصلاح طلب نبوده و این جریان سیاسی به اجبار تن به حمایت از این افراد داده است، لذا امکان واگرایی بخشی از منسوبین لیست امید از احتمال بالایی برخوردار است.

این وضعیت حکایت از آن دارد که محمدرضا عارف، سرلیست فهرست امید، کار دشواری برای تصدی ریاست مجلس دهم پیش روی خود دارد و احتمالا رقیب وی علی لاریجانی از شرایط مناسبتری برخوردار است. فراموش نکنیم که اخبار و شایعاتی مبنی بر عدم تمایل اعتدالیون به ریاست مجلسی عارف در این ایام به گوش رسیده است که می‌تواند موید وجود شکافی بین اصلاح طلبان و اعتدالیون لیست امید باشد! و آن را به ائتلافی شکننده‌ای تبدیل کند که خیلی زود به خط پایان عمر سیاسی خود رسیده است!

توازن و نزدیکی وزن جریان‌های سیاسی راه یافته به مجلس البته حکایت از آن دارد که در هیئت رئیسه شاهد حضور موثر هر دو جریان خواهیم بود و رقابت شدیدی برای راهیابی به هیئت رئیسه وجود خواهد داشت. وضعیت کمیسیون‌های تخصصی مجلس نیز به همینگونه خواهد بود. در این میان وزن مستقلینی که هنوز گرایش سیاسی خود در مجلس آینده را به طور کامل مشخص نکرده‌اند، بیش از پیش احساس می‌شود. اینکه این مستقلین از میان فراکسیون اعتدالیون – اصلاح‌طلبان و اصولگرایان کدام را برگزینند، یکی از مهمترین عواملی است که در ترکیب مجلس اثرگذار است.

با این حال باید منتظر ماند تا آخرین رایزنی‌های جریان‌های سیاسی در کمتر از یک ماهی که به آغاز کار مجلس دهم مانده صورت گیرد و بعد از آن است که با قطعیت بیشتری می‌تواند در مورد ترکیب مجلس آینده سخن گفت.